Şampiyonun Ölümü

Kış Olimpiyatları’nın başlangıcı, bitişi, futbolda Süper Lig’deki şampiyonluk mücadelesinin kızışması derken kış mevsiminin sonunda hareketli bir gündemin içinde bulduk kendimizi. Rekabetin getirdiği heyecan ve coşkuya kendimizi kaptırmışken acı bir haberle sarsıldı spor kamuoyu. İki ayı aşkın süredir Çapa Tıp Fakültesi’nde tedavi görmekte olan Dünya Şampiyonu güreşçimiz Zekeriya Güçlü hayata gözlerini yummuştu.

Bulgaristan göçmeni olan Zekeriya Güçlü, 1983 yılında başladığı güreş kariyeri boyunca büyüklerde Dünya Şampiyonluğu ve Akdeniz Oyunları Şampiyonluğu, ümitlerde Avrupa Şampiyonluğu ve Dünya ikinciliği, gençlerde Dünya Şampiyonluğu gibi önemli başarılara imza atmıştı. Bu başarılara rağmen, şampiyon güreşçimiz, hak ettiği ilgiyi ve desteği kariyeri boyunca görmedi ne yazık ki. Kulüplerarası şampiyonalarda Mahmut Demir’i zaman zaman yenmesine rağmen Milli Takımımızın kadrosuna bir türlü alınmadı, hep Mahmut Demir’in yedeği olarak bekletildi. Mahmut Demir’in kazandığı başarılarda, kamplarda Zekeriya Güçlü ile yaptığı antrenmanların etkisi yadsınamaz kanımca.

Mahmut Demir’in güreşi bırakmasından sonra ise ilk kez milli formayı giyme fırsatını bulduğu 1997’deki Büyükler Dünya Şampiyonası’nda ağır sıklette ülkemize altın madalya kazandırdı Zekeriya Güçlü ve kendisine güvenenlerin yüzünü kara çıkarmadı. Dönemin Güreş Federasyonu Başkanı, Zekeriya Güçlü’nün bu önemli başarısı için sadece “Ağır sıklet görevini yaptı” cümlesini kullanmıştı. Bu cümle kısaydı ama derin bir anlam içeriyordu aslında, Zekeriya Güçlü’ye karşı yıllardır yerleşen tek taraflı bakış açısının bir özeti gibiydi. Zekeriya Güçlü’nün kazandığı Dünya Şampiyonluğu hiç de basit bir derece değildi oysa ki, hele onun büyük bir şampiyonaya ilk defa katıldığını düşündüğümüzde.

Dünya Şampiyonluğunun ertesinde Zekeriya Güçlü, Aydın Polatçı’nın büyükler kategorisine çıkmasıyla birlikte onunla bir rekabet içine sokuldu. Bu rekabette kendisine daha fazla fırsat tanınan sporcumuz Aydın Polatçı oldu. Aktif sporculuk kariyerini noktaladıktan sonra sakin bir hayatı tercih etti Zekeriya Güçlü. Kendi kabuğuna çekildi; ismini, geçirdiği rahatsızlıktan dolayı tekrar duyduk. İyileşip o bildiğimiz “güçlü” görünümüyle ayağa kalkmasını beklerken acı haber geldi.

“Kör ölür badem gözlü olur, kel ölür sırma saçlı olur” diye güzel söylemiş atalarımız. Zekeriya Güçlü’nün değerini sağlığında ve sporculuğunda toplumca anlayamamıştık, vefatından sonra onun için ne yapabilirdik düşünüyoruz, iş işten geçtikten sonra. Ne acıdır ki koca şampiyon, hiçbir sosyal güvencesi olmaksızın yatağa düştü ve bu dünyadan göçüp gitti. Geride küçük yaşta iki tane evladını bıraktı.

Teknolojinin gelişme hızına yetişilemeyen çağımızda, kırk yıl öncesinin Türk filmlerinin senaryolarını andıran böyle durumları hâlâ yaşamamız acı ama gerçek ne yazık ki. Ülkemize üst düzey şampiyonalarda birincilikler kazandırmış, bayrağımızı göndere çektirmiş bir sporcumuza sahip çıkamıyoruz, onu sefalete mahkum ediyoruz ve onu kaybettikten sonra da hayat hikâyesini bir trajedi gibi okuyoruz. Buna son vermek için öncelikle hepimizin elimizi vicdanımıza koymamız gerekiyor. Ülkemizi başarıyla temsil eden sporcularımıza, sanatçılarımıza, edebiyatçılarımıza, akademisyenlerimize hem toplum hem de devlet olarak zamanında sahip çıkmalıyız. Devletimizin, yetiştirdiğimiz değerlere sosyal güvence sağlayacak yasal düzenlemeleri ivedilikle yapmasının şart olduğu Zekeriya Güçlü’nün kaybıyla bir kere daha görülmüştür. Şampiyonun ölümünden ders alınmalı ve başka şampiyonlar da göz göre göre yitirilmemelidir. Mekanın cennet olsun Zekeriya Güçlü, sağken sana hak ettiğin değeri veremedik, affet bizi.