Antik dönemden itibaren süre gelen ve modern yapısı ile farklılaşan olimpiyatların özündeki müsabaka içeriği ve başarının ütopik yapısı; başlı başına büyük bir kültürü temsil eder.

Olimpiyatlara katılmanın ve Şampiyonu olmanın karşılığında başka bir başarı şekli yoktur.

Şampiyon olmanın hedefi için başlangıç noktası ile müsabaka dönemi arasındaki fark bir ‘evrim’ sürecidir.

İşte bu süreci tetikleyen unsurların başında ‘Spor Kültürü’ ve ‘Spor Politikası’ gelir.

Sporda hiçbir yapısal sorununu çözememiş bizim gibi ülkeler için olimpiyat; sadece tabela olarak algılanır.

Olimpiyat ruhunun ana unsuru olan eşit yarışma şartlarının temeli algılanmadığı için rekabet koşullarını kendi içerisinde yok eden bir anlayışın başarı şansı olamaz zaten…

70 Milyonluk bir ülkede devşirme sporcularla başarı elde etmeye çalışmak abesle iştigaldir.

Bu hamle zaten 15 Milyon gence “siz beceremezsiniz” deme anlamı taşır.

Aslında kendi yetersizliklerinin dışa vurumun dan başka bir şey değildir.

Okullara sporu sokmadan spor bilincini ve yetenek seçimini nasıl başaracaklar çok merak ediyorum.

Hafta bir gün seçmeli Beden Eğitimi ve Spor dersi ile bunu başarırlarsa o zaman biz pılımızı pırtımızı toplayıp gideriz.

Bizim bir sporcu yetenek seçimi ile ilgili çalışmamız ve datamız yoktur…

Bizim bir sporcu haritamız yoktur…

Tüm üniversiteler atıl durumdadır.

Tüm ilk öğretim ve liseler atıl durumdadır.

Hele hele sporun temel odağı olan bir kurumu(GSGM) sadece politik bir anlayış içerisinde yönetmek; açmazların en anlamlısını burada yapmak olur.

Kendi içerisindeki yarışma anlayışını rekabet koşulları içerisine oturtamayan kurumlar; eldekileri vazo gibi koruyarak, sadece yarışmaya götürmeleri; zaten olmayacak duaya ‘amin’ demektedirler…

Bunun en iyi örneği ABD Ulusal takımına girmek için verilen mücadeledir…

Olimpiyatlarda altın madalya kazanmaktan daha zor bir rekabetin olduğu ortamda yarışıp takıma girmek; başarının temelini oluşturmaktadır.

Bırakın rekabeti…

70 Milyonda bir Nevin Yanıt ancak çıkarabiliyoruz.

Nevin Yanıt 12: 59 için Olimpiyatları beklemek zorunda kalıyor; çünkü kendi ülkesinde bunu sağlayacak rekabet koşulları maalesef yoktur.

Var olan genç nüfusu harekete geçirememenin sonucu ancak bu kadar büyük hüsran olur.

Bunun yanında:

15 Milyonluk gençlerin hiçbir bilgisine sahip olmamak ve bununla ilgili kaygı taşımamak sanırım başka bir ruha sahip olmak ile ilgili bir tutumdur.

Bir ülkenin sporcu bilgi bankasına sahip olmaması ve sporcu haritasını bilmemesi zaten arabesk kültürünün bir kazanımı olarak raftaki yerini almaktadır.

Ve sporun siyasete alet edilmesi:

Federasyonları GSGM baskısı altına alınarak zapt altında tutulmaya çalışılması zaten sporun temeli olan Fair-Play ruhuna aykırı bir tutumdur.

İşin komik yanı her hükümet döneminde aynı yapının devam etmesidir.

Burada ki tatlı siyaseti sanırım biz anlayamıyoruz!

Yoksa GSGM sürecini çoktan tamamlamıştır.

Her olimpiyat sonrası bu tartışmalar böyle sürüp gideceğe benziyor…