Sevgi Gürtuna ‘nın bu haftaki “Aşk Çocuğu Leonardo, aşk acısıyla yanarken…” adlı makalesini sizlerle paylaşıyoruz;

“Aşk Çocuğu” Leonardo, aşk acısıyla yanarken…

“Aşk var mı Tanrım?

Varsa, şunun gibi mi?

Mesela benim, senin yarattığın her şeyin karşısında aptal olmam gibi mi?

Aşk, senin yaratma tutkun kadar sağlam bir tutkuya sahip olmak mı?

Ya da aşk senin kadar cesur olmak mı?

Tüm artıları ve eksileri yan yana koyacak kadar!

Ben Leonardo,

Çok kan döküyorum kendime, akan kan içimin topraklarına dökülüp kuruyor. Küçücük bir çocuk gibi gölgenin kokusuna sığınıyorum, o kadar sana muhtaç. Senin hayat karşısında duruşun çok seviyeli ve soğuk görünüyor. Oysa şunu da içten içe biliyorum ki, bu aslında bana karşı duruşun. Bu davranışı üzerime alacak cesareti bulamadığımdan mıdır nedir? hayata karşı tavrına yakıştırıyorum.

Sanki Tanrılar yağmurdan bir pelerini, hayal etmesi imkansız omuzlarına atmış, bu ışıltılı pelerinin eteklerine takılı tutkuyla üzerimizde dolaşıyor ve ardından sonsuz bağışlayıcılığıyla onu üzerimize bırakıyor. Bırakış durumunu lütuf olarak nitelendirdim. Lütuf yalnızca ikimizin olacak bir ülkenin öncesini ve sonrasını hızla kapladı.. .

Ne doğu, ne batı, ne kuzey, ne güney dinlesin beni! Leonardo olmanın en acı yüzünü takıyorum işte boynuna. Ey aşkım, dön bak yüreğine: Nasıl da sınırsız! Taşmaktan mı korkuyorsun yatağından bir nehir gibi? İşte sen, acıyı tercih ederken mutluluğu, zengini tercih ederken yoksulu, ölümü tercih ederken yaşamı, resmi tercih ederken bilimi görmezden geliyorsun.

Aşkım, şehvetin kirliliğinden uzakta bir yerde duruyor.

Ateşli bir arzunun itkisiyle, oyunbaz doğanın yarattığı türlü, çeşitli biçimlerin bolluğunu görmek için yanıp tutuşarak yaşıyorum. Ruhun tutkusu şehveti atar; benim sana olan aşkım, şehvetin kirliliğinden uzakta bir yerde duruyor. Eğer aşkın nesnesi aşağılıksa, aşık da alçalır. Eğer özgürlüğün senin için önemliyse, yüzümün aşkın hapishanesi olduğunu keşfedemezsin. Eğer yalnızsan, kendinin her şeyisindir. Şu an çok çaresizim ve bir çaresiz nasıl resmedilir diye düşünüp duruyorum. Kabuslarımda yeni başladığım her çalışma, gece karanlıklarının suç ortaklığıyla başlamayı planladığım başka çalışmalarla savaşıyorlar. Sanki henüz bitmemiş bu çalışmaları yarım bırakarak cezalandırıyorum; tamamlanmadan tarihin iradesine bırakılmış birçok eser…

Eğer erdemli ve iyi bir insanla karşılaşırsan, onu kendinden uzaklaştırma!

Kendi kendine konuşan bir deliyi andırıyorum değil mi Sandro? Aramızda hiç beklemediğim bir şekilde başlayan tartışmayı, sana olan hayranlığım nedeniyle yatıştırabilirdim, ama olmadı! Anılarıma karşı gösterdiğin duyarsızlık beni üzüyor. Şaka da olsa, böylesine saldırmamalıydın bana. Kendimi sana bu kadar açmakla hata mı ettim? Her kendimi açışım, ideal bir hayata ulaşma arzumun körüklediği bir hatadır belki de! Seninle karşılaştığımda beni affettiğine dair bir bakış sezebilecek miyim gözlerinde? Kaderin kestirilemez doğasına bırakılmış hayatî bir soru daha işte…

Görüşmeyeli çok uzun zaman oldu Sandro ile. Bu zamanı deli gibi çalışarak doldurdum. Biri bitmeden diğerinin ışıltısına koşuyorum ateşe dönen pervaneler gibi. Onu unutmak! Tek derdim onu unutmak! Duyular toprağa aittir, akılsa kendi içine kapalı. İşte bu nedenle toprağa gömeceğim ikimize ait ne varsa! Eğer erdemli ve iyi bir insanla karşılaşırsan, onu kendinden uzaklaştırma. Onu onurlandır, onu öyle onurlandır ki senden kaçmasın!”

Serge Bramly, Leonardo da Vinci (çev: Asena Sarvan-Can Utku), Agora Kitaplığı, İstanbul 2005

Funda Aksüt, Dahiler ve Aşkları (haz: Özcan Erdoğan), İkaros Yayınları, İstanbul 2008

Sevgi Gürtuna